Magín Blanco - O barquiño
(Libro+CD, - 2013)
CANCIÓNS
01. DON RAMÓN
02. VOGA VOGA
03. TODOS SOMOS CAPITÁNS
04. A FORMIGA LÚA
5. MEU AMOR ESTOUPA
06. MARÍA E A POESÍA
07. HAPPY
08. O ROCANROL DRAGON
09. ADIVIÑA
10. TRIS TRAS TRES
11. NOMES, VERBOS E ADXECTIVOS
12. A NANA DA AVOA
13. SOÑAR
LETRAS
DON RAMÓN (Magín Blanco)
Don Ramón, sentado no sillón,
agardaba que saíra o sol,
como o sol aínda non chegara
díxolle ao galo que o chamara
Quiquiriquí qui qui quiquiriquí,
tes que saír, tes que saír, tes que saír.
Quiquiriquí qui qui quiquiriquí,
vir ata aquí, vir ata aquí, vir ata aquí.
Don Ramón, sentado no sillón,
botaba unha cabezadiña,
soñaba que era un peixe moi grandón,
que andaba a nadar pola mariña.
Gluglú glu glu glu,
son un atún, son un atún, son un atún.
Gluglú glu glu glu,
no mar azul, no mar azul, no mar azul.
Don Ramón non era estrafalario,
nin tampouco un ser extraordinario,
pero sí que era moi necesario,
Don Ramón era bibliotecario.
Don Ramón, sentado no sillón,
viu pasar un gato con tres patas,
tanto chamou súa atención
que lle puso comida nunha lata.
Miau miau, miarrá miau miau,
leite coallau,
Miau miau, miarrá miau miau,
con bacallau, con bacallau, con bacallau.
Don Ramón, sentado no sillón,
tiña todo moi ordenadiño,
poesía e ciencia ficción,
xeografía e mundo submariño.
Ai sí, ai sí que sí que sí,
ti vas aquí, e ti aquí e ti aquí.
Pon pon pon pon poropopón,
pode que sí, pode que sí, pode que non.
Don Ramón sabía o abecedario,
e gardaba flores nun herbario.
Coma un pato perdido nun acuario
deambulaba por aquel esceario.
Cua cua cua cua cua cuaracacuá
Cua cua cua cua cua cuaracacuá cua
Cua cua cua cua cua cuaracacuá
Cua cua cua cua cua cuaracacuá cua
Cua cua cua cua cua cuaracacuá,
Cua cua cua cua cua cuaracacuá, cua
Cua cua cua cua cua cuaracacuá
Cua cua cua cua cua cuaracacuá.
VOGA VOGA (Magín Blanco)
Cunha monda de laranxa
imos facer un barquiño,
pra que poidas navegar
polo Sil e polo Miño.
Coa monda dunha mazá
imos facer unha vela,
unha vela azul e branca,
salpicada de canela.
Voga meu neniño,
voga, voga corazón,
voga, voga paxariño,
voga, voga chipirón.
Poñeremos catro noces,
e un dedaliño de mel,
e por se fixera frío,
a mantiña de papel.
Voga, voga meu neniño,
voga, voga corazón,
voga, voga paxariño,
voga, voga chipirón.
Con fíos de tea de araña
imos facer unha rede,
para que poidas pescar
cando o caldo xa non chegue.
Cando se faga de noite,
e se acendan as estrelas,
eu estareite mirando
dende o bico dunha delas.
Voga meu neniño,
voga, voga corazón,
voga, voga paxariño,
voga, voga chipirón.
TODOS SOMOS CAPITÁNS (Magín Blanco)
Imos a procura dun soño
faceros lúas de papel,
levamos a choiva nos ollos,
o mellor aínda está de ser.
Imos a procura dun soño,
tentarémolo conseguir,
a maxia está do noso lado,
e levarémola xunto a ti.
Todos somos capitáns
compañeiros de lugar,
ti soríes coma nos
porque somos coma vos.
Imos a procura dun soño,
por lonxe que poida estar,
nadaremos cos golfiños
polas ondas do teu mar.
Imos a procura dun soño,
pecha os ollos e verás
que hai estrelas e camiños
que nunca rematarán.
Todos somos capitáns
compañeiros de lugar,
ti soríes coma nos
porque somos coma vos...
Imos a procura dun soño
faceros lúas de papel,
levamos a choiva nos ollos,
o mellor aínda está de ser.
Todos somos capitáns
compañeiros de lugar,
ti soríes coma nos
porque somos coma vos...
A FORMIGA LÚA (Magín Blanco)
A formiga Lúa durmía de día,
logo pola noite non lle apetecía.
Cousas e mais cousas de aquí para alá,
viña de ningures, viña sin parar.
Daba, daba daba,
daba a formiguiña,
daba, daba, daba
na súa cabeciña,
daba, daba, daba,
dabadabadá
e a lúa estaba a brillar.
O gato montés andaba perdido,
non sabía se aquelo tiña algún sentido,
se polo dereito, se polo revés,
se pola cabeza ou se polos pes.
Subía por baixo, baixaba por riba,
e non atopaba ningúnha saída,
e sube que sobe que te subirei,
sube, ven aquí meu rei.
Calquera noite o sol pde brillar,
calquera noite o sol pode brillar.
O lobo feroz gardaba en segredo
que a carrapuchiña non lle tiña medo,
non lle tiña medo e ríase del,
o lobo da xente non era ninguén.
Amosába os dentes, berrávalle a lúa,
lume polos ollos...
lobiño lobiño, eu quérote ben,
meu lobo de mar, meu ben.
Un dos tres porquiños caeu da bicicleta,
os outros dos caíran de unha patineta,
os tres no hospital coa patiña rota,
unha pandeireta e toca que toca.
E toca que toca que tocar xa sei,
e baila que baila que xa bailarei,
e roda que roda, roda de muiño,
roda polos tres porquiños.
Calquera noite o sol pode brillar,
calquera noite o sol pode brillar.
O peixe do río estaba esgotado,
levaba nadando case todo o ano,
quería ve lo mare pero non podía,
ao mirar ao lonxe non lle aparecía.
E nada que nada, todo o que nadou,
nada para nada, a nada chegou,
nada por aquí, nada dacolá,
o mar onde quedará.
O merlo dourado cantaba e cantaba,
subido a unha pola no medio das fabas,
cantáballe ó vento e cantáballe ó río,
cantaba lixeiro, cantaba a cotío.
Si la sol fa mi la, la si do re mi,
si la sol fa mi la, o merlo cantaba así.
Calquera noite o sol pode brillar,
calquera noite o sol pode brillar...
MEU AMOR ESTOUPA (Magín Blanco)
Comments (0)
You don't have permission to comment on this page.